هر کی قیافه من او الان ببینه به عقلم شک می کنه...یه دستمال کاغدی از وسط تا کردم گذاشتم حدفاصل بینی و عینک ام.
چشمام آستیگماته..وقتی پای کا مپیوترم عینک می زنم اگه نزنم..سر درد و چشم درد می گیرم.ولی بعضی وقتا..بینی ام خسته میشه..مثل الان...الان که دستمال کاغذی گذاشتم. حس بهتری دارم...پارتیشن های اینجا و مدل نشستن ما هم یه چیزی تو مایه های اتوبوسه..فرض کنید من ته اتوبوس ام...تا کسی نیاد وسط راهرو ما اتفاقی نمی افته....بگذریم...


اینترنت ما رو هم محدود کردن...تا چهار تا دونه ایمیل و باز کنی..دو تا صفحه بخونی..تموم شده رفته...همه این مسخره بازی های شرکت ما هم از کمی قبل از انتخ/ابات شروع شد و به نظر خودم به خاطر 22 ب همن ، اینقدر طناب کیسه اینترنت و سفت کردن
روزی 1 ملاقه اینترنت می ریزن تو کاسمون میگن..برو به سلامت...حس الیورتویست بهم دست میده گاهی.حالا من کار ندارم استاندارد این قصیه چیه.ولی واقعا مدل کار ماها توی این شرکت طوری نیست که دسترسی به اینرنت ، صدمه ای به کار بزنه.
تازه مثل قبل می تونستن روی یه سری سرویس ها مثل چت و دانلود محدودیت بزارن..
هر چند که آدمای شوکلات این جور موقع ها زیادن...نهایت سعی و تلاششون می کنن که این مدل حرکت ها رو سریع تو شرکت راه بندازن.. خلاصه اینجوری

حالا که من بعد مدت ها افتاده بودم به نوشتن ، کامنت گذاری ، کامنت خونی...اینجوری شد...نمی دونم تا کی این وضع ادامه داره.
به امید روزی که بانی و باعث همه محدویت ها سر عقل بیاد..اگه هم نمی خواد سر عقل بیاد ، از مسیر زندگی ماها بساطش و جمع کنه بره...یا اینکه من بساط و جمع کنم برم..!


من وبلاگ هاتونو می خونم..اما تا بیام کامنت بزارم ،سهمیه ام تموم میشه..
اووووف
فعلا..
تا به زودی